Van Gendthallen in Amsterdam

De Van Gendthallen, op het Oostenburgereiland in Amsterdam, bestaan uit vijf geschakelde bedrijfshallen. Als geheel is het complex aangewezen als Rijksmonument. De hallen danken hun naam aan de Amsterdamse architect die ze ontworpen heeft: De heer A.L. Van Gendt. De eerste drie hallen zijn gebouwd rond 1900. In een later stadium zijn daar nog twee hallen aan toegevoegd. Jarenlang zijn de hallen gebruikt voor de bouw van locomotieven en scheepsmotoren. Sinds eind vorige eeuw staan de hallen leeg en zijn ze in verval geraakt. Enkele jaren geleden kreeg het gebouw een nieuwe eigenaar die architectenbureau Braaksma & Roos in de arm heeft genomen om  het gebouw een nieuwe functie te geven zonder dat het industriële karakter daarbij verloren gaat.

Als raadgevend ingenieur bij IMd bv in Rotterdam ben ik bij dit schitterende project betrokken geraakt. De uitdaging was om de capaciteiten van het gebouw zoveel mogelijk te benutten en te laten aansluiten bij de nieuwe functies die in het gebouw gebracht zouden worden. Het vergt enige creativiteit om een bedrijfsgebouw dat dateert van rond 1900 aan de huidige verbouw-voorschriften te laten voldoen. Daarbij stond de constructieve veiligheid steeds centraal. In goed overleg met de eigenaar, projectmanager, architect en overige adviseurs is het gelukt om een prachtig integraal afgestemd ontwerp te maken dat geheel aansluit bij de rijke industriële sfeer van de hallen. IMd bv draagt zorg voor de verdere constructieve uitwerking van het ontwerp.

De eerste drie hallen die rond 1900 zijn gebouwd, bestaan uit metselwerkwanden versterkt met steunberen. Aan de binnenzijde is een kraanbaan aangebracht. De dakconstructie voor deze hallen bestaat uit houten spanten. In de nok van de daken zijn stoomkappen aangebracht. De twee in de jaren ‘20 en ‘30 gebouwde hallen, bestaan voornamelijk uit een staalconstructie: stalen samengestelde kolommen waarop de kraanbanen zijn aangebracht en ranke stalen dakspanten met een deels met glas en deels met bims beton dichtgelegd dakvlak. Materiaalonderzoek, funderingsonderzoek en proefbelasten hebben er uiteindelijk toe geleid dat de fundering en dakconstructies in de nieuwe situatie maximaal worden benut. Ook de kraanbaancapaciteit is ingezet omdat deze in de nieuwe situatie niet meer wordt gebruikt. Voor het dragen van de sneeuwbelasting op de daken zijn zogenoemde ‘sneeuwhappers’ toegevoegd, omdat daar in vroegere jaren geen rekening mee werd gehouden.